W centrum tej kielanowskiej szopki, tuż pod ołtarzem, gdzie sprawowana jest Eucharystia znajduje się stajenka, w której Jezus na sianie, w otoczeniu Maryi oraz Józefa, leży w aureoli blasku. Figurkę Dzieciątka przywiózł z pielgrzymki do Ziemi Świętej proboszcz ks Marek Buchman, poświęcona, uważana jest w związku z tym niemal jako relikwia. Szesnaście lat temu Augustyn Inglot rozpoczął budowanie otoczenia małego Jezuska, tak jak sobie wyobrażał to połączenie boskości i człowieczej realności, którą przeżywamy od ponad dwóch tysięcy lat. Kiedy konstrukcja osiągnęła rozmiary imponujące do pomocy pospieszyli specjaliści, fachowcy od elektroniki, elektryki, serwisanci, naprawijący to co się zepsuło. Dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem prace ruszają ostro, ale w tym roku to było trochę mało. Ledwie zdążyli.
Szopka składa się z dwóch części. Lewej i prawej. Poszczególne sceny coraz bardziej wypełniają kościół. Górzysty pejzaż pozwala ustawiać je na wielu poziomach. Ruchome figury i przedmioty przyciągają młodych, dzieci i rodziców. A skarbonki-aniołki niestrudzenie odpowiadają wrzucającym pieniążki „Bóg zapłać”, zachęcając do powtórzenia przyjemności obcowania z nieziemskimi istotami.

Wiele w tej kielanowskiej szopce się dzieje. W sąsiedztwie najważniejszej kompozycji z nazaretańską rodziną zmieściło się sporo akcentów etnograficznych, palestyńskich i podkarpackich. Te rodzime, tutejsze, nawiązują do eksponatów ze skansenu w Sanoku, domów krytych słomą, pastuszków opiekujących się owcami, furmanów na drabiniastych wozach, mężczyzn wykonujących różne prace gopodarskie. Jest młyn wodny, wiatrak. Uczestnicy wesela goralskiego, tańczą przy płonącym ognisku. Gęsi czy raczej łabędzie pływają po szklanej płytce jako stawie .
W części egzotycznej, w klimacie arabskim, obok innych, nie zabrakło sceny ucieczki świętej rodziny przez pustynię.
W tej pierwszej części po lewej stronie, na tle granatowego nieba, w obłoku, widnieją słowa, które usłyszeli pasterze „Gloria in exelsis Deo!” wokół fruwają aniołowie. Pod ścianą, na pograniczu ziemi i nieba, na jakimś sztucznym akwenie manewrują majestatycznie starodawne statki pod żaglami, jakby uczestniczyły w paradzie przed regatami.

Część druga, po lewej, jest bardziej świecka rzeszowska. W jej centrum jaśnieje oświetlony port lotniczy w Jasionce, z nowoczesną halą i pasem startowym dla samolotów. Elementów lotniczych można odnaleźć więcej.Samoloty latajace pod chmurą pochodzą aż z Australii, paralotniarz podobny do sąsiada pana Augustyna ma tutejszy rodowód. Balon z napisem Asseco, podnoszący się i opadający , wypełniony jest oczywiście powietrzem ,ale też dumą z osiagnięć sportowych zawodników.
Nad budynkiem lotniczym stoi rzeszowski ratusz, a powyżej niego, dosłownie o krok, oświetlona makieta watykańskiej bazyliki świętego Piotra i obok rzymskie Colosseum. W pobliżu są makiety kościołów, bazylik, i skromna usytuowana z boku, sylwetka kielanowskiego kościoła jako skarbonka na dalszą rozbudowę szopki. Panu Augustynowi pomysłów nie brakuje, co dalej, oby tylko było zdrowie i Pan Bóg pozwolił. Wtedy na następne Boże Narodzenie pojawi się więcej akcentów maryjnych związanych z Częstochowa, Jasną Górą, bernardyńską Panią Rzeszowa, może Fatimą.
Na koniec praktyczna informacja. Szopkę można podziwiać przez dwie godziny codziennie od godziny 16, a w niedzielę dłużej, od rana, do 2 lutego.

W tym prostym pomyśle na radość świąteczną, pochodzącym od świętego Franciszka z Asyżu, mającym już ponad osiemset lat, w wersji kielanowskiej uczestniczą przyjezdni i miejscowi. Podziwiał ją ksiądz biskup ordynariusz rzeszowski Jan Wątroba. Prezydent Rzeszowa Tadeusz Ferenc w piśmie skierowanym do pana Augustytna, dołączonym do ozdobnie oprawionej „Encyklopedii Rzeszowa” zawarł podziękowania i „życzenia wielu nowych pomysłów docenianych przez mieszkańcow i wszystkich, którzy zawitają do światyni w Kielanówce, jak również twórczego zadowolenia oraz osobistej pomyślności”.

Irena Markowicz